Na 11 maanden is het zover.. Hugo slaapt op zijn eigen kamertje. Overdag sliep hij daar al, maar ’s nachts lag hij in een ledikant naast mijn kant van het bed. Lekker dichtbij. Hij geniet ook nog best vaak van nachtvoedingen, dus ik vond het ook makkelijk dat hij dichtbij was. Lekker voeden in bed. Je hoeft er niet uit om een speentje te geven, maar alleen maar even je hand uit te steken. En het mooiste: Zijn heerlijke glimlach als je ’s ochtends wakker wordt. Sinds hij kan zitten, zat hij me altijd heel blij aan te kijken in zijn bedje als ik wakker werd. Heerlijk. De beste start van je ochtend.
Maar 11 maanden? Poeh, is dat niet lang? Zo voelde het voor ons helemaal niet. Het ging heel erg goed, we sliepen allemaal goed naar omstandigheden (nachtvoedingen). Het was prima eigenlijk. Juist fijn. Lekker dichtbij. Emma hadden we eerst ook bij ons op de slaapkamer, maar die sliep zoooooo licht dat we in etappes naar bed moesten. De deur open, oh, ze beweegt, even wachten, paar stapjes, oh, even stil, ja en weer door. Pffff. Vreselijk. We konden ons amper omdraaien of de dekens bewegen (dons maakt ook super veel lawaai trouwens, kom je dan achter). Dus Emma ging naar haar eigen slaapkamer toen ze ongeveer 6 maanden oud was. Terwijl we bij haar 1 jaar lang bij ons in de planning hadden. Dat werd ‘m niet.
Nu hadden we ons eigenlijk niet echt speciaal iets voorgenomen. Hij moest de eerste tijd natuurlijk sowieso bij ons op de kamer slapen, want toen hadden we überhaupt nog geen kamer voor hem. Maar nu onze opbouw ‘af’ is en we onze nieuwe, grote slaapkamer hebben, heeft Hugo ook zijn eigen slaapkamer. We zijn druk bezig om alles af te maken en in te richten. Heerlijk! En nu begint het ook echt ZIJN kamertje te worden omdat hij daar ’s nachts ook slaapt. En er ’s ochtends wakker wordt.
Lees ook: 3 honden, een peuter & een baby? Hoe dan?!
Waarom dan nu ineens? Tsja.. Ik had al een tijdje dat ik dacht “Hm, misschien is het binnenkort toch tijd dat hij naar zijn eigen kamertje gaat..” Maar ik wilde het niet. Het was nog zo fijn. En het hoefde ook niet, want het ging prima. Maar ja, ooit moet het toch.. En het begon ook een fijner idee te worden om je slaapkamer weer voor jezelf te hebben. ’s Avonds even in bed kunnen lezen en we zijn sinds kort begonnen met een speciale avondroutine met journaling. Dat is ook heel fijn om vanuit bed te kunnen doen. Maar dat kon allemaal pas als hij op zijn eigen kamertje zou slapen. En we hebben natuurlijk net onze nieuwe, grote, mooie slaapkamer. Dat is ook fijn om echt óns plekje van te kunnen gaan maken en daarvan gaan genieten. Nu was het toch nog een beetje zo’n tussenperiode ofzo. En ineens, vorige week, was ik eraan toe. Het was tijd. Hij mocht naar zijn eigen kamertje. Het voelde redelijk goed. Hoewel ik nog steeds moest slikken. Ook toen we ’s avonds naar bed gingen. Geen ledikantje meer naast ons bed. Zo kaal. Zo ongezellig. Maar ook wel weer heel fijn, gewoon het licht even aan kunnen doen op je slaapkamer ’s avonds. Een beetje dubbele gevoelens dus.
Hij slaapt nu een paar weekjes op zijn eigen kamertje. En het gaat heel goed! Hij doet het super en zit ons nu daar vrolijk op te wachten ’s ochtends. Heerlijk! We merken nog niet echt verschil in zijn slaapritme. Het is gewoon hetzelfde eigenlijk. Hij slaapt af en toe een nacht door, van 23:30 tot 07:00. Maar ook nog steeds regelmatig om 03:00 een voeding. Dit was hetzelfde bij ons op de kamer, want 2 nachten voor hij naar zijn eigen kamertje ging sliep hij ook een nacht door. En dat maakt ons ook niet uit trouwens. Natuurlijk is het fijn als ze doorslapen, maar dit is ook prima. Hij gaat ’s avonds altijd meteen slapen, hij slaapt na een voeding meteen weer en slaapt eigenlijk altijd goed. Dus we vinden het helemaal goed zo. 🙂 Het komt vanzelf.
En nu het goed gaat en de hobbel genomen is, ben ik er ook wel blij mee. Na 11 maanden is het goed 🙂 Het is fijn om ons eigen plekje te gaan maken van onze nieuwe slaapkamer en zijn plekje van zijn nieuwe kamertje. Tijd om alles leuk te gaan inrichten! Want er moet nog best wat gebeuren, haha. 😀
