Oh lieve Isa, we missen je zo..

Gisteren hebben we afscheid genomen van onze lieve Isa. 💔🥺😢 We gaan haar zó enorm missen, ze laat zo’n leegte en stilte achter. Mijn lieve, kleine heksje. Al vanaf mijn 17e in mijn leven. In ons leven. Het is niet te bevatten. Ze hoorde er gewoon bij. En nu is ze er niet meer. 💔 Onderaan deze blog staan véél foto’s van Isa door de jaren heen. 🥺❤️ Ze mocht bijna 15 jaar worden.

De perfecte Chihuahua

Op mijn 17e was het eindelijk zover. Na lang zoeken, verlangen en sparen kocht ik mijn eerste eigen hondje. Mijn droom chihuahua. Ik had (met hulp van een lieve vriendin) het helemaal uitgezocht. Welke fokker, welke lijnen. Om een gezonde, mooie en vrije Chihuahua te krijgen met een goed karakter. Nou. Dat is gelukt. Isa was echt fantastisch. Ze was perfect. Ze was prachtig, echt een mooi gebouwde Chihuahua. (Ze werd op een show Beste Puppy van het Ras!) Ze was kerngezond, ze heeft nooit wat gehad. Ze was vrij, enthousiast, sociaal, pittig, sportief. Geen typische Chihuahua. Ze wilde niet opgetild worden, ze wilde niet op schoot. Ze was een stoer, sportief en enthousiast hondje. Een heerlijk karaktertje. Ze was een droom die uit kwam.

Ze bracht zoveel leven in huis. Het is zo stil zonder haar. Mijn moeder zei gister: “Ja, het was een kleine drukteschopper.” En dat was ze inderdaad, maar op een heerlijke manier.

Lees ook: Eerste eigen hondje uitkiezen op je 17e?

En toen kwamen de kinderen…

En Isa was niet bepaald een kindervriend.. Als jong hondje was ze een keer ‘geplet’ door een klein kindje dus ze moest er eigenlijk niks van hebben. Ze was fel en pittig en kon best snel van zich af snauwen. Toen onze eigen kinderen kwamen hebben we vanaf het begin wel ‘politieagentje’ moeten spelen en dit echt goed moeten begeleiden. Maar door de jaren heen ontwikkelde ze zich tot kindervriendje. In het begin accepteerde ze het, met moeite af en toe. We hebben wel eens moeten ingrijpen. Maar uiteindelijk was ze echt dol op de kinderen, ging het hartstikke goed en de kinderen waren ook dól op haar.

Altijd iets in haar bekje

Ze was altijd zó enthousiast als er iemand bij ons binnen kwam, of als wij thuis kwamen dat ze eigenlijk niet wist wat ze met zichzelf aan moest. Dan ging ze zoeken naar een speeltje of een knuffeltje (of een sok van de kinderen. 😂) om in haar bekkie te pakken en daarmee kwam ze dan dolenthousiast begroeten. Dat was altijd zo komisch en lief. Ik zal dat bekkie en enthousiaste lijfje nooit vergeten. 🥰🥺

Een klein heksje waar iedereen ontzag voor had

Zoals ik al zei was ze, naast dat ze echt méga lief was, ook een behoorlijk pittig hondje. Heel fel. Mijn kleine heksje. 😂🥰 Alle andere honden hadden flink ontzag voor haar. Als haar iets niet aan stond, greep ze Zahra zo naar haar keel. Dan kun je je voorstellen hoe dat eruit moest zien. Een klein hondje van 2,5 kg die omhoog grijpt naar een giraffe. 🤣 Het ging altijd allemaal prima samen gelukkig. Maar Isa liet flink weten wat ze wel en niet tolereerde.

Toen ik nog thuis woonde en mijn ouders nog kippen hadden vond ze het erg leuk om af en toe de kippen op te jagen. Ze hing Bram, de Brahma haan (joekel!) regelmatig in de staart. Hoe durfde ze 😂

Food = life

Isa was dól op eten. Ze had haar eten het liefst binnen een milliseconde op. Naast haar vers vlees kreeg ze ook af en toe BARF. Maar ik moest dat echt vasthouden, anders slikte ze een eendagskuiken of een kippennek zo in 1x door. Moet je nagaan.. Zo’n klein hondje van 2,5 kg en dan dat in 1x doorslikken. 🥲 Het was me er eentje.

Maar het was ook ideaal. Ze vond het super leuk om wat te doen voor het eten. Ze haalde alles uit de kast en ging altijd meteen bedelen, rollen, pootjes geven en alles door elkaar als ze snoepjes kon verdienen. Ze was ons perfecte, prachtige foto modelletje. Ze heeft voor vele merken model gestaan.

Bijna de helft van mijn leven..

Ik heb haar bijna de helft van mijn leven gehad. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ze er niet bij is. En nu is het zo. Ze heeft zoveel meegemaakt. De nestjes Heilige Birmaan kittens die ik fokte toen ik nog een cattery had. Alles wat Sally meegemaakt heeft, ze was beste maatjes met Sally. En er kwamen honden bij. Eerst Sammy, toen Noortje en toen Zahra. En al die honden moest ze weer laten weten dat zíj de Big Boss was. 😂 Vakanties in Frankrijk. 2x verhuizen nadat ik getrouwd was. De komst van onze 3 kinderen. Wat een lifetime.

En toen ging het ineens snel

Ze werd ineens in een rap tempo oud. Ze kreeg staar, zag uiteindelijk vrijwel niets meer, ze hoorde niet goed meer en ze leek een beetje dement erbij te worden. Ze werd onzeker en eigenlijk was onze “Isa” er al een tijdje niet meer. Ze herkende ons niet echt meer, ze rook niet zo goed meer, ze liep niet meer rond. We moesten haar op het laatst van het mandje naar het grasveldje tillen om te plassen en weer terug. Ook kon ze de laatste week de waterbak niet meer zelf vinden en moesten we de waterbak een paar keer bij haar op het mandje houden. En ze werd onrustig. Ze begreep het niet meer. Ging op het kleed zitten blaffen, terwijl ze eigenlijk niet wist waarom. Het leek alsof ze haar ‘alleen-maar-op-het-mandje-liggen’-leventje ineens niet meer accepteerde, maar ze kon ook niets anders meer omdat ze niet meer snapte waar ze was en nergens meer heen durfde te lopen. Het was Isa niet meer en het was niet Isa-waardig meer. Ik weet dat dit voor haar de beste beslissing was. Maar toch voelt het niet echt zo. Wat een gemis. Maar als ik de foto’s hieronder allemaal zie, wat een bruisend hondje het was, weet ik ook dat Isa er echt niet meer was en dat een hondje niet zo verder zou moeten leven.

Lees ook: Lieve Sally, we gaan je zo missen…

Het afscheid

Nadat ik een paar weken geleden de afspraak bij de dierenarts had afgezegd omdat het te vroeg voelde, was het nu wel echt tijd. De kwaliteit van leven was verder achteruit gegaan. Het kon niet meer. Dus gisteren moest het gebeuren. De kinderen hebben uit school afscheid genomen, ze waren ontroostbaar. Toen hebben we ze naar oma gebracht en gingen wij naar de dierenarts om haar in te laten slapen. Het voelde alsof ik mijn gezonde Isa naar de slacht moest brengen, maar ik weet ook dat ze mijn gezonde Isa niet meer was. Het inslapen was vreselijk. Daarna zijn we naar huis gereden en hebben we Sammy & Zahra afscheid laten nemen. Die wisten niet wat ze ermee aan moesten. Zahra vond het mega raar en durfde niet te dichtbij, ik denk dat ze alsnog bang was dat Isa haar zou grijpen 😂🙈. Maar de honden hadden al een tijdje geleden ‘afscheid’ genomen, Isa deed al niet meer mee in de roedel voor hun. Toen ze rustig hebben kunnen snuffelen, hebben we haar meegenomen naar mijn ouders. Daar hebben de kinderen nogmaals afscheid kunnen nemen en hebben we haar begraven in de tuin bij mijn ouders. Naast Sally.

De eerste foto hieronder maakte ik afgelopen weekend nog van haar. Het lukte eigenlijk niet meer om foto’s te maken, omdat ze niet meer wist waar ze heen moest kijken etc. Mijn kleine demente koekje 🥺❤️ De foto’s van het afscheid en het plekje in de tuin.