Dinsdagochtend 2 juni was het zover. Om half 10 moesten we ons melden op de afdeling bij de verloskamers voor een uitwendige versie van onze eigenwijze baby.
Al zolang de ligging bepaald wordt ligt de baby in stuit. Hij is alleen zó eigenwijs dat hij het zelfs niet goed laat voelen aan de verloskundigen. Het is nog geen verloskundige gelukt om te voelen hoe hij lag. De laatste voelpoging bij mijn eigen verloskundige dacht ze dan ook dat hij met het hoofdje beneden lag. 10 minuten later bij de groeiecho bleek hij toch echt met zijn hoofdje boven te liggen Helaas.. Dit was bij 31 weken en 6 dagen, dus hij had nog wel even de tijd om te gaan draaien. De liggingsecho werd ingepland voor een paar weekjes later (met 34+4) en dan moest hij toch wel gedraaid zijn eigenlijk.
Deze weken vond ik zelf echt verschrikkelijk.. Ik kon niet meer genieten van de bewegingen in mijn buik omdat ik ze constant op dezelfde plek voelde en ik daardoor wist dat de baby nog steeds in stuit lag. Ik baalde zó erg en zat me er vreselijk druk om te maken.
De liggingsecho
Bij de liggingsecho bleek hij inderdaad nog steeds in stuit te liggen, waar ik al bang voor was. De verloskundige vroeg me van te voren of ik had nagedacht over een draaipoging. Ik zei meteen dat ik dat niet wilde, want daar had ik wel eens wat over gehoord en dat leek me doodeng en risicovol.
De verloskundige vertelde me meteen dat ik dat eigenlijk wel zou moeten overwegen omdat het de ‘beste’ optie is als de gynaecoloog het veilig vindt. Want als je daarmee natuurlijk kunt bevallen met een baby in hoofdligging is dat altijd het beste voor moeder en kind. Ze nam heel lang de tijd voor me en we hebben rustig alles doorgesproken. Ze ging me doorverwijzen naar het ziekenhuis (dat moest sowieso natuurlijk met een baby in stuit) en ik zou die week erna opgeroepen worden.
De controles en voorwaarden voor een versie
En inderdaad een week later kon ik al terecht en ging de verloskundige van het ziekenhuis allerlei controles en metingen doen, of het überhaupt mogelijk was om een draaipoging te doen als ik dat zou willen. Ze moesten een nauwkeurige groeiecho maken, want de buikbewoner blijkt weer een kleuter te zijn en er waren nog een aantal andere zaken om op te letten. Ook bij deze controle liet de baby weer niet voelen hoe hij lag en kon ze het pas met de echo zien.
Alles werd uitvoerig bekeken en gecontroleerd of een versie überhaupt een veilige optie zou zijn. Ze controleerden de baby algemeen, de hoeveelheid vruchtwater, de plaats van de placenta, waar liggen de beentjes en je mag geen eerdere keizersnede hebben gehad. Alle voorwaarden waren bij mij in principe goed, de gynaecoloog zei dat het een veilige optie was en daarmee heb ik besloten dat ik het wilde proberen. Het was ‘de beste optie’ voor mijn gevoel, als dat zou maken dat ik geen keuze hoefde te maken tussen een natuurlijke stuitbevalling en een keizersnede.
De draaipoging..
Dus de draaipoging werd ingepland. Tussen week 36 en week 37, anders heb je teveel kans dat de baby nog weer terug draait als het zou lukken. Mijn draaipoging was ingepland bij 36+4. Ik moest me om half 10 melden en zou eerst een half uur CTG controle krijgen. Zo brengen ze de conditie van de baby goed in beeld en of de baby de draaipoging aan kan. En ze checken met een echo nog even de ligging natuurlijk. Ook kreeg ik een infuus met een baarmoederontspanner, zodat de gynaecoloog goed zijn werk kan doen zonder dat je steeds harde buiken krijgt als reactie op het duwen en draaien.
Dat infuus prikken was dramatisch. Eerst probeerden ze het in mijn linkerhand, maar daar zit een ‘kruising’ in 2 aders en die begon meteen méga dik te worden dus heeft ze het infuus er weer uitgehaald. Toen in een ader in mijn linkeronderarm, daar lukte het ook bijna niet en kreeg ze geen bloed meer terug. Dus testen met een zoutoplossing of het doorspoelde, maar nee.. Er kwam een mooie dikke bult onder mijn huid, het infuus zat niet in de ader. Toen kwam iemand anders het proberen in mijn rechterarm. Eerst in de onderarm, maar dat ging ook niet goed. Uiteindelijk is het de 4e poging in m’n rechterhand gelukt, deze was ook meteen een stuk minder pijnlijk met zetten.. Wat een verschil. Die andere 3 pogingen waren eh, behoorlijk naar. Ongeveer een kwartier voordat de gynaecoloog kwam kreeg ik het medicijn in het infuus, zodat het even kan inwerken.
Om 10:56 was het zover, de gynaecoloog was er en deed de laatste checks. Vruchtwater was nog goed. De precieze positie van de baby nog een keer bepalen: onvolkomen stuitligging. Hij ligt dus met z’n hoofdje onder mijn ribben, maar ook met zijn voetjes. De baby ligt dus helemaal dubbelgevouwen als een soort zakmes. De placenta lag niet heel gunstig zei de gynaecoloog, aan de voorkant waardoor het lastig kan zijn om te draaien. Een flinke lading gel op mijn buik en daar gingen we.. Hij begon met het duwen bij mijn bekken, om het kontje van de baby uit mijn bekken te krijgen. Dit lukte heel goed en na goed duwen lag het kontje in mijn zij en was mijn bekken ‘leeg’. Maar hoe hij ook probeerde te duwen en bewegen, hij kreeg geen grip op het hoofdje en kreeg het hoofdje niet onder de placenta door. De baby werkte zelf ook 0,0 mee en dit was voor de baby ook lastig om te doen omdat hij met z’n voeten bij zijn gezicht zat. Anders had hij mee kunnen helpen door zich af te zetten. Het ging dus niet lukken…
Sommige mensen ervaren het als vreselijk, zo’n draaipoging. Van te voren zei hij ook dat als ik het niet zou volhouden of pauze nodig had dat ik het moest aangeven. Ik heb een hele gevoelige buik en veel pijnlijke harde buiken dus dacht dat het een drama zou worden. Je hoort vaak dat mensen door de grond gaan van de pijn en het erger vinden dan een bevalling. Maar ik had dat helemaal niet. Nee, echt heel prettig was het niet, maar dat vind ik ook niet als de verloskundige ‘gewoon’ voelt hoe de baby ligt. Ik kon er dus echt heel rustig en ontspannen onder blijven en heb het helemaal niet als heel erg naar en pijnlijk ervaren. Ik baalde alleen maar zó erg dat het niet gelukt was en dacht de hele tijd: “Kom op, duw harder, duw verder, probeer nog eens.” Ik vond de pijn van alle pogingen om het infuus te prikken veel erger en daar heb ik de hele dag ook flink last van gehad. Mijn beide onderarmen en handen zijn helemaal dik, blauw, beurs en pijnlijk.
Om 11:22 was de CTG weer gestart om de baby weer te monitoren of hij het nog steeds goed had in mijn buik en om 12:00 was het klaar. Met een eigenwijze baby die nog steeds in stuit ligt. Ik had het eigenlijk ook wel verwacht… Hij is ook dubbel erfelijk belast met eigenwijsheid.
En nu dan?
En nu moeten wij kiezen.. Een keuze die we níet wilden maken. Want je moet eigenlijk kiezen tussen 2 kwaden.. Een keizersnede is niet natuurlijk, voor de baby is een natuurlijke bevalling het beste en een keizersnede is voor de moeder het meeste risico. Een natuurlijke stuitbevalling mag onder bepaalde voorwaarden als ik dat wil, dat is de ‘natuurlijke’ weg dus in principe het beste. Sowieso het beste voor mij en voor het herstel. Maar wel meer risico voor de baby..
We moeten nu eerst vrijdag weer naar het ziekenhuis voor een groeimeting om in te schatten hoe groot de baby is en gaat zijn bij 40 weken. Want als hij groter geschat wordt dan 4 kg mag je sowieso niet natuurlijk bevallen met een stuitligging. En dan gaan we ook meteen doorspreken wat we doen.. Een natuurlijke stuitbevalling of een keizersnede. Ik wil allebei niet. Pfff.
