De nachten van Sophie zijn niet echt fantastisch. Maar vooral ook heel wisselend. Waar het aan ligt? Geen idee. Wat we eraan kunnen doen? Geen idee. We hebben al van alles geprobeerd. Er is geen duidelijke oorzaak naast dat het waarschijnlijk steeds een combinatie is van een sprongetje, tandjes, oortjes etc. Het is bij baby’s altijd een combinatie van van alles waar je alleen maar naar kunt gissen. 😅
Gisteravond waren we weer 3 uur in de weer met Sophie. Van 22:30 tot 02:00. Vermoeiend, frustrerend, lastig. Die nacht ervoor sliep ze volledig door (zeldzaam). Hoe is het mogelijk, zulke grote verschillen. We gingen een heel riedeltje bijlangs. Troosten, voeden en uiteindelijk nog maar extra een pyjamabroekje erbij aan. Want ze had het toch nog wat te koud om lekker ontspannen te kunnen liggen denk ik. Nou goed. Uiteindelijk viel ze in slaap, na nog een keertje voeden.
Toen ik weer in bed lag dacht ik: ach, meisje, wilde je maar even lekker bij mij liggen slapen. Lekker warm. Lekker veilig. Maar dat doen onze kinderen helaas niet. Bij ons in bed is niet om te slapen. Helaas. Nouja, vaak ook wel fijn. Ze slapen gewoon graag in hun eigen bedje en wij hebben ons bed voor onszelf. Maar soms.. Wil je ook wel eens anders.
Lees ook: Bijna 12 maanden en toch ineens doorslapen?
Toen dacht ik terug aan de newborn tijd. Toen wilde ze júist alleen maar op ons wilde slapen. Zo heerlijk, maar op dat moment ook heel heftig. Ingebouwd met kussens, een klein beetje gedimd licht en half rechtop slapen. Zeg maar vaarwel tegen je stuitje maar hallo tegen oneindige, intieme knuffeltijd. Wat een intense periode met zo weinig slaap, maximaal er voor je kleintje zijn. Om de 3 uur voeden, intensieve borstvoeding. Die kleine luiertjes waarbij je áltijd 100x een poepluier moest verschonen als ze NET in bed lagen om te gaan slapen. En hoe los je dat dan op? Dan klopt het ritueel niet meer. Dilemma’s en struggles, haha!
Ik dacht eraan terug en ik moest er niet aan denken. Onze nachten zijn ook nog steeds heel onrustig natuurlijk, dus we hebben slaaaaaaptekort. Maar dan te bedenken dat ik toen Hugo 1,5 was (zoals Sophie nu) al hoogzwanger was van Sophie. 😱 Dat voelde toen zó anders dan dat ik het me nu voor zou kunnen stellen. Zo gek. Nu zou het voelen alsof we dan 2 baby’s zouden hebben 😂. Pfff. Ik zal blij zijn als Sophie ook eindelijk echt goed gaat slapen en de rust weer een beetje terugkeert.
Wat een gedachtes en emoties kunnen er ook door je heen gaan midden in de nacht. 😅 Bedankt Sophietepietje. 🤪🥰 Eerst terug verlangen naar zo’n klein hummeltje dat weer ALTIJD bij je wil liggen. En dan ineens: OH NEE. Wat zwaar, wat bizar! 😂
Maar sowieso gaan er ’s nachts natuurlijk enorm veel emoties door je heen. Je wil slapen. Je bent moe. Je kunt frustratie, ongeduld, boosheid voelen. Ruzie krijgen met je man/partner. Jep, alles komt een keer voorbij. Het helpt mij enorm om te bedenken dat Sophie er ook niets aan kan doen. Ze is nog heel klein. Ze kan niet alles zelf oplossen. Ja, soms is het gewoon vervelend dat ze niet verder willen slapen. Maar je hebt zelf ook wel eens dat je niet in slaap kan komen. Super irritant. En als je dan een baby/dreumes bent dat geen emoties kan reguleren en dit niet zelf kan oplossen, dan ga je je ouders ermee belasten. En dan heb je je ouders nodig om dit op te lossen of je hier doorheen te helpen.
Er voor haar zijn. Haar helpen. Dat is wat ik kan doen. Meestal door geborgenheid, rust en liefde te geven. Soms door duidelijke grenzen te stellen en haar hier in te begeleiden. En vooral door eindeloos geduld te hebben, kiezen voor gevoelens en gedachtes die je op de juiste manier vullen. Kiezen voor de liefdevolle gedachtes, ook al voel je het soms niet zo. Zodat je er op de juiste manier kunt zijn voor je kind. Is het makkelijk? Nee, niet altijd. Vaak niet, zeker ’s nachts. Gaat het over? Uiteindelijk wel. Hugo & Emma slapen super goed. Het komt echt goed. Alleen sommige kindjes doen er wat langer over (ik noem geen namen *kuch* Sophie *kuch*). Sommige krijgen ineens een lastige fase. En sommige kinderen slapen heel snel goed.
