Whippets zijn net als andere windhonden zichtjagers. Ik merk dat Puck en Nino altijd de omgeving in de gaten houden. Oren omhoog, bij ieder interesant geluidje staan  ze direct aan. Zeker Puck, die is altijd alert wanneer ze buiten is. Iedere kat, duif of konijn is intens interessant. Als Puck niet aangelijnd zou zijn, gaat ze erachteraan.

Nino daarentegen heeft een veel chiller karakter. Hij wandelt ook meer ontspannen. Vogels of egeltjes vindt hij wel interessant, maar ik krijg gemakkelijker zijn aandacht ervan weg. Kunnen ze dan wel loslopen? Ze houden enorm van heel hard rennen (ja duh). Regelmatig los kunnen sjezen is dan ook wel een must. Die energie moet er ook uit kunnen. Omheinde hondenspeelveldjes zijn ontzettend handig en veilig. We hebben hier ook veel getraind met het terugkomen en bij het baasje blijven wanneer dit gewenst is. We nemen ze ook regelmatig mee naar losloopgebieden zoals Roosendaals Veld in de veluwe. Dit vinden ze fantastisch en gaat heel goed! Veel wilde dieren mijden dit soort gebieden omdat er altijd veel honden en mensen zijn. Daarnaast zorgen we dat we er bijvoorbeeld niet bij zonsondergang zijn, wanneer wild meer actief is. We houden daarnaast altijd in de gaten of er geen autoweg of druk fietspad in de buurt is.

Voor de zekerheid dragen ze een gps tracker. Want als ze ervandoor gaan, dan zijn ze heel snel heel ver weg! Maar we hebben het eigenlijk nog nooit nodig gehad 🙂

Puck is een teefje van ruim 2,5 jaar
Nino een reu van bijna 1,5 jaar

Ik heb 2 Saluki’s, een reu (Vigo) van net 6 jaar oud, hij is vanaf een leeftijd van 10 weken bij mij. En een teef (Waahimah) van 5, zij is nu 1.5 jaar bij mij. Beide honden hebben zeker wel jacht instinct. Dat zit er van nature wel in. Dit is ook al gauw te zien wanneer je ze eens op een renbaan of coursingsveld laat lopen. Ook al is het maar een frutseltje, het triggert ze wel om er achteraan te gaan. Beide honden kunnen wel los lopen. Maar ik merk dat ik Vigo makkelijker op verschillende plekken laat los lopen dan waahimah. Vigo luisterd beter, maar dit heb ik van pup af aan ook geoefend. Waahimah mocht vooral doen wat ze zelf wou en zij vind alle geluidjes interessant. En dit kan ik dus wel terug zien in het gedrag wat betreft jachtinstinct. Als waahimah wat hoort en afdwaalt, kan ik er beter maar gelijk achteraan gaan haha.

Toby (3 jaar) en Lily (5 maanden) zijn beide whippets, zichtjagers en doen heel veel op zicht en het zien van objecten, dieren mensen en honden in de verte. Soms gebeurt het dat ze iets al veel sneller gezien hebben dan wij, waardoor nog wel eens aan de lijn een klein of grote ruk gegeven word haha. Toby en Lily kunnen wel los en het is echt op het juíste moment terug roepen, wanneer heel even die focus weg is dan hebben ze door de ‘prooi’ geen bananen in de ogen ehh oren! Maar soms wel écht hoor haha! We zijn Toby een keer op het strand bijna kwijt geweest door een grote zwarte vogel waar hij graag achteraan ging. We hebben met de hele familie in paniek staan roepen, maar de vogel was toch te interessant. Hierdoor dragen Lily en Toby als ze los gaan altijd een tracker, het jachtinstinct zit er in en ze zijn whippets dus veeeel sneller dan ons! We willen toch met deze ervaring het risico niet lopen…

Toen ik werd gevraagd om een stukje te schrijven over Stitch zijn jachtinstinct dacht ik in eerste instantie dat daar weinig over te schrijven viel. We hebben nog geen spannende jacht avonturen meegemaakt met Stitch. Maar hij heeft wel degelijk een jachtinstinct! Alles wat toevallig voorbij vliegt probeert hij te vangen zoals vliegen, muggen en wespen. Ook als ik zelf wel konijnen zie die Stitch nog niet heeft gezien krijg ik een kleine hartverlamming. Want ooit zal de eerste keer moeten zijn dat hij gaat jagen. Toen wij afgelopen week bij mijn Oma op haar 94ste verjaardag waren vloog er opeens een gierzwaluw de woonkamer in. En daar zagen we pas echt zijn jachtinstinct! Hij wilde toch wel heel graag achter die vogel aan. In alle hectiek heb ik de hond gevangen en mijn moeder heeft de vogel veilig naar buiten gebracht. Achteraf hebben we er hard moeten lachen om alle hysterie.

Qua jachtinstinct vallen Otje en Appa alles mee. Er gaat een (foutieve!) aanname rond dat Windsprites geen/amper jachtinstinct hebben; dat klopt niet helemaal. Het blijven windhonden die jagen op zicht. Met beide oefenen we vanaf dag 1 all hun recall heel erg goed, wat echt een supergoede keuze geweest is. Met Otje ben ik nog geen situatie tegengekomen waarin ze niet los kan lopen (mits het mag en veilig is uiteraard). Appa is nog jong maar trekt zich erg op aan Otje. Wat ze wél heel leuk vinden is vogels opjagen. Maar ook daar zijn ze prima in onder de duim te houden en terug te roepen. Otje loopt ook op de renbaan en ik heb niet gemerkt dat dat haar jachtinstinct erger aangewakkerd heeft.

Wat ik wel als tip wil meegeven; weet waar je aan begint. Zoals ik eerder schreef, het zijn nou eenmaal windhonden en het instinct zit diep. Wees je altijd bewust van je omgeving en wees consequent in je (recall) training!

Flint is een Silken Windsprite, het ras wordt ook wel langhaar Whippet genoemd.
De Silken Windsprite heeft over het algemeen minder jachtinstinct dan de meeste andere windhonden.
Veel Windsprites lopen dan ook los tijdens wandelingen.
Ook Flint kan prima loslopen maar ik laat hem wel uitsluitend loslopen in gebieden met weinig verkeer.
Hij vindt het namelijk ontzettend leuk om op de akkers achter vogels aan te jagen.
Zeker als hij zijn energie kwijt moet!
Dan rent hij zo hard als hij kan naar de vogels toe, zodra de vogels weg vliegen komt hij gelukkig wel weer gelijk terug.
Voor de zekerheid neem ik altijd een hondenfluitje mee tijdens wandelingen, hier luistert hij namelijk heel goed naar.
Verder merk ik ontzettend weinig van Flint zijn jachtinstinct, hij is erg lief voor andere dieren.
Hij loopt bijvoorbeeld in de tuin tussen onze kippen rond, maar hier is hij natuurlijk ook mee opgegroeid!

Mijn keuze voor windhonden was een bewuste keuze. Familievriendelijk, na een goede socialisatie makkelijk in de omgang en zowel lui als sportief. Het jachtinstinct is zeker een van de negatieve kenmerken van de windhond. Wanneer je windhonden goed begeleid en gesocialiseerd zijn ze enorm loyaal en te vertrouwen. Mijn honden zijn daarnaast gek op voertjes en dus goed te trainen. Vandaag de dag lopen ze vrijwel overal los. Maar dit alleen en altijd met een bewust baas. Ze lopen wellicht niet perfect maar altijd bij me en lopen los in losloopgebieden of op routes waar mens en dier ons bekend zijn. Ik weet dat er geen verassing om de hoek kan komen. Wanneer situaties echter veranderen. Omdat we bijvoorbeeld op een ander tijdstip lopen (zoals vroeg in de ochtend of avond), of we lopen in andere gebieden of heeft bepaald wild een broed of fokseizoen, dan eis ik enorme alertheid van mijn honden. Of ik moet als baas een betere windhond zijn en goed vooruit kijken. Want zelfs mijn goed vertrouwde losloop honden in bekend gebied schieten weg bij elk speur, zicht of pluizige staart in een weiland. Mijn 2e hond Mila is een echte jager met een enorm goed geheugen. Bepaalde routes kan ze niet meer los omdat ze ooit eens wild heeft gespot op die gebieden. Ze heeft zoals ik het noem ‘open weiland syndroom’, als een pointer staat ze nu te scannen in open weilanden om te kijken of er iets te jagen valt. Ooit gejaagd achter hazen in open weilanden en die kans wil ze nooit meer mislopen. Veel mensen vinden dat windhonden nooit mogen loslopen. Hier ben ik het niet mee eens, met een bewuste baas met kennis van zijn eigen hond kan elke windhond loslopen. Plaats een hert of haas voor een willekeurige andere hond en elke hond zal jagen. Alleen maken windhonden nog wellicht een kans om te stropen. Vertrouw ik mijn windhonden? Nooit, want een bewuste baas weet wat voor ras hij in huis heeft.

Ik ben de fiere “eigenaar” van twee windhondjes: Picus de whippet en Millie de Italiaanse greyhound aka iggy. Nou ja, eigenaar.. soms vraag ik me terecht af wie er nu eigenlijk het baasje is: zij of ik? Want naast uiterst lief en zachtaardig zijn mijn twee rakkers een tikkeltje eigenwijs en zelfs bij tijden dominant. Maar bij elke liefdevolle en dolenthousiaste begroeting weet ik weer: ze zijn me zo dierbaar!
Maar goed, ik wijk af: Sanne vroeg me het te hebben over het jachtinstinct van m’n windekinderen. Ook al worden windhonden alom geprezen om hun onnavolgbare elegantie, ranke voorkomen en vredelievende karakter, toch mogen we 1 aspect niet vergeten: hun tomeloze drang tot jagen.

Bij Picus, onze whippet, is dat jachtinstinct heel erg uitgesproken: eenden het water en katten de bomen injagen, mollen opgraven en konijnen achterna zitten in een voorheen vredig uitziend weiland.. het is z’n hele leven. Omdat ik ondertussen besef dat dit aangeboren instinct eigen is aan het ras, probeer ik er dagelijks rekening mee te houden. Echt op dieren jagen om ze te uiteindelijk te doden en (het idee!) te verscheuren, sta ik – als groot dierenliefhebber – niet toe; maar trek-gooi-zoekspelletjes lijken zijn jachtdrang toch enigszins te bevredigen. Je ziet mij en Picus dus vaak op een afgesloten hondenwei of in de tuin met frisbees en trektouwen in de weer: voor hem is zo’n vliegende schijf op dat moment een soort konijn of vogel: hij gaat er als een razende pijlsnel achteraan, hapt ‘m in de vlucht stevig tussen z’n vlijmscherpe tanden, om er vervolgens hevig mee in het rond te slaan. Ik kan je verzekeren: het ingebeelde konijn die hij in het werpspeeltje zag, stierf al duizend doden…
En Millie, onze piepkleine Italiaanse windhond? Is zij ook een geboren jager? Ja en nee: enerzijds heeft ze tijdens wandelingen totaal geen oog of oor voor mogelijke prooien. Ze wandelt rustig met me mee en volgt gedwee. Anderzijds beschouwt ze ons huis en onze grote tuin als haar domein, dat moet verdedigd worden tegen elke indringer, of die nu van menselijke of dierlijke aard is. Zo heeft ze al meermaals een veldmuis en zelfs kikker gevangen, tot mijn grote ontsteltenis!
Maar hoe dan ook: ik neem het er allemaal graag bij: windhonden zijn uniek in het hondenrijk, en ik laat ze hun eigenheid bewaren.