Hoeveel pech kan één hondje hebben? Sally is de Donald Duck onder de honden. Je kunt het zo gek niet bedenken, of het is haar overkomen..
Sally is het hondje van mijn ouders, maar eigenlijk is ze ook een beetje mijn hondje omdat ik een gedeelte van haar leven ook nog thuis woonde. Inmiddels is Sally 9 jaar, maar dit is niet zonder slag of stoot verlopen. Een klein hondje met een groot karakter, zo’n hondje is Sally. We hebben haar destijds in het buitenland gekocht (ja, helaas echt een broodfok fout, dat zouden we nu nóóit weer doen). Ze was zo klein toen we haar kochten, och, wat klein.. Nu is ze uitgegroeid tot een flinke hond, van wel 2,9 kg. Zo! Het is geen rashondje, ze heeft geen stamboom. Het is voor ons, het gezin, een wereld hondje. Maar voor vreemden, oei, het is maar goed dat ze niet groter is. Ze is vrij bang, maar kan daardoor ook enorm fel reageren. Niet een mooi stabiel karaktertje, wat dat betreft. Naar ons toe is ze gelukkig fantastisch. Ze is enorm leergierig en brengt zo’n beetje haar hele leven “bedelend” (dat is een commando) door het leven. Ze houdt ervan om in kleedjes te liggen of lekker in het zonnetje, een echt zonaanbiddertje.
Maar wat heeft ze dan allemaal meegemaakt? Nouja, om te beginnen natuurlijk al waar ze vandaan komt. Zo’n broodfok pupje heeft ongetwijfeld geen fijne start, maar daar weten we niets van (gelukkig). Maar dat is niet het enige. In 2013 was Sally mee op vakantie in Frankrijk, ze liep aangelijnd mee over de camping. Ineens kwam er een hond vanuit de caravans gerend en die greep uit het niets Sally in z’n bek en begon te schudden. Gíllen, vreselijk. Mijn vader heeft de hond van Sally af kunnen krijgen en is in alle strijd nog flínk door Sally gebeten die gewoon in blinde paniek was. Maar het belangrijkste was: hij had Sally vast en uit de bek van die hond. Sally’s hele zijkant was eraf gescheurd, zo’n klein hondje en zo’n enórme wond dat kun je niet geloven. Dan sta je daar in Frankrijk met een hondje die helemaal open ligt. Gelukkig heeft de camping eigenaar ons meteen geholpen en is met ons naar een goede dierenkliniek gereden, ook de eigenaar van de andere hond ging mee. Hij was ook erg geschrokken en vond het vreselijk voor ons. Eenmaal aangekomen bij de dierenarts hebben ze Sally gelukkig heel snel een roesje kunnen geven zodat het arme diertje uit de shock gehaald werd en de wond gewoon rustig bekeken kon worden. De dierenartsen kwamen met een plan en hebben een flinke reparatie moeten uitvoeren. Ze hebben zoveel mogelijk weg kunnen halen en de rest van het vel weer naar elkaar toegetrokken en vastgemaakt. De volgende ochtend mochten we weer naar Sally toe, maar goed ook, want ze konden niks met Sally. Die liet zich níet aanraken door de dierenartsen daar om uit het kooitje te halen. Toen mocht ik naar achteren om haar op te halen en ze stond meteen op, helemaal ingewikkeld in verband maar wel kwispelend. Wat een sterk hondje! Het is een hondje dat voor ons door het vuur gaat. Er volgde een pittige tijd met veel dierenarts bezoekjes en héél rustig aan doen want anders kon de huid weer scheuren. Het verband moest regelmatig verwisseld worden en de huid is alsnog afgestorven waardoor er een grote open wond ontstond. Maar met veel verzorging en honingwondzalf is het uiteindelijk helemaal dichtgegroeid! Er zit nog een litteken waar haar vachtje niet meer groeit en haar tepeltjes zitten op haar zij omdat de huid is aangetrokken, haha.
In deze linkjes staan foto’s van de wond, helemaal open en hoe het gehecht is. Let op: deze foto’s zijn heel schokkend, dus als je er niet tegen kan zou ik er niet op klikken 😉
De open wond | De gehechte wond
Dan denk je dat ze genoeg meegemaakt heeft, dat was echt heel heftig. Een paar jaar geleden liep ze in de tuin en ineens werd ze, je gelooft het niet.., aangevallen door een buizerd! Ze heeft zich pittig verweerd waardoor de buizerd haar niet mee heeft kunnen nemen of meer heeft kunnen doen, maar ze had wel schrammen van die klauwen op haar beide zijkanten. Ongelooflijk toch? Een paar maanden later kwam Sally ineens jánkend binnen en kon vervolgens niet meer staan of lopen. Haar achterkantje deed het niet. We dachten dat er iets in de tuin was gebeurd, maar de dierenarts constateerde een hernia. Het arme diertje, ook nog een hernia. Met een lading medicijnen en heel wat benchrust ging het langzaam aan de goede kant op, ze heeft nog wel een keer weer een terugval gehad maar inmiddels kan ze eigenlijk alles weer! Ze is niet de oude, dat zeker niet. Haar ruggetje staat wat boller en haar achterpootjes zijn wiebeliger. Maar ze kan nog steeds rennen als een jong hondje en ze kan ook nog op alle stoelen en banken springen.
Sally is niet meer wat ze was, maar qua karakter is ze gelukkig niet eens veel veranderd. Ze raakt wel volledig in paniek als ze andere honden ziet, maar dat proberen we in principe gewoon altijd te voorkomen. Verder is ze nog net zo lief! Ze is alleen niet zo knap meer, haha. Haar vachtje is wat lelijker, het litteken op haar zij, ze is wat uit model door de hernia en ze is ook heel snel enorm grijs geworden! Maar he, wat maakt ons het uit! Ze is er nog steeds en ze is nog enorm gelukkig! Ons dappere hondje.
