Mijn ervaring met de geplande keizersnede.. Hugo is inmiddels 10 maanden. En al 10 maanden denk ik: Ja, ik moet echt die blog schrijven over de keizersnede.. Maar het lukte gewoon niet ofzo. Ik vertel er wel vaak over hoor en heb ook vaak gesprekken met mensen (ook via Instagram) over keizersnedes en bevallingen enz. Maar een blog schrijven voelde toch anders.. Maar goed! Het is tijd! Ik ga mijn ervaring delen, mijn keizersnede. Het is niet echt een droomverhaal.. Maar goed.. Wel mijn verhaal..
De ervaring van de draaipoging lees je hier: De uitwendige versie (draaipoging) van onze eigenwijze baby..
Waarom een keizersnede?
Ik heb jullie natuurlijk vanaf het voortraject al wel een beetje meegenomen hierin. Hugo lag in stuit, waardoor ik voor de keuze stond: een natuurlijke stuitbevalling of een geplande keizersnede? In mijn ogen was dit een onmogelijke keuze, waarbij beide keuzes fout waren. Kiezen tussen twee kwaden. Maar goed. Hij lag nou eenmaal in stuit, dus we móesten wel iets kiezen. We hebben eerst nog een uitwendige versie geprobeerd (draaipoging), maar dat was niet gelukt. Ik baalde enorm en voelde me echt alsof ik met m’n rug tegen de muur stond. Niet dat mijn natuurlijke bevalling bij Emma nou zo fantastisch was. Maar dit klopte niet voor mij. Ik wilde een natuurlijke bevalling. En de kans krijgen om een betere natuurlijke bevalling mee te maken. En ik vond een keizersnede gewoon dood en doodeng.
Nadat de draaipoging niet gelukt was, moest ik dus kiezen. Ze hebben nogmaals een groeiecho gedaan en hij werd wel vrij groot geschat. Wel rond de 4 kg bij 40 weken. Een natuurlijke stuitbevalling heeft meer risico. Omdat ik al eens een natuurlijke bevalling had gehad en Emma ook niet heel erg klein was (3805 gram bij 40+1), durfden ze het wel aan als ik het wilde proberen. Maar ik durfde het zelf niet aan. Zo’n grote baby, zo’n risico nemen. Nee.. Dat vond ik nóg enger dan een keizersnede. Dus hoe erg ik het ook vond, we hebben gekozen voor een geplande keizersnede.
De geplande keizersnede..
Precies met 39 weken werd keizersnede gepland. Een méga rare gewaarwording. Je datum wordt gekozen, je moet naar allerlei afdelingen om jezelf te laten controleren en inchecken van te voren. Bloedprikken, wegen, gezondheidschecks etc. Van alles om je voor te bereiden op een operatie. Een operatie.. Ik zou gewoon een operatie krijgen. Zoooo vreemd.
De keizersnede zou plaats vinden op vrijdag 19 juni 2020. Op die donderdag ervoor moest ik bellen, om te vragen hoe laat ik mij mocht melden die vrijdag. We mochten ons rond half 8 melden, rond half 1 ’s middags zou de keizersnede zijn. Dat was zó raar. We voelden ons mega gespannen. Mijn moeder kwam bij ons thuis om bij Emma te blijven die paar dagen. En wij gingen met onze “vlucht”koffer op naar het ziekenhuis. Onze baby op bestelling ophalen. Zo vreemd. We hadden een soort “schoolreisje-gevoel”.
We werden heel fijn ontvangen in het ziekenhuis. We hadden een vaste verpleegkundige die ons bij zou staan tot na de keizersnede. Die liet ons onze kamer zien voor de komende dagen. Daar mochten we onze spullen neerzetten en wat uitpakken. En vervolgens mocht ik ook eigenlijk al wel omkleden en me klaar maken voor de operatie. Dan moesten er nog wat dingen geprikt worden zoals infuus etc. En een heel vies drankje drinken, tegen de misselijkheid ofzo? En om 12 uur was het zover. Ze kwam onze kamer binnen en zei: “We mogen naar boven!”. Dit was eigenlijk het meest gekke: op een ziekenhuisbed vervoerd worden door een ziekenhuis terwijl je de neiging hebt om zelf gewoon even ernaast mee te lopen en mee te helpen om dat bed te duwen. Want dat kan gewoon nog?
Toen begon de spanning wel mega op te lopen. Eenmaal boven moest Jelmer naar een andere ruimte om zich om te gaan kleden en namen ze mij mee naar de verkoeverkamer waar de bloeddrukmeter en stickers werden geplaatst om je hart in de gaten te houden enz. Daar waren ze ook weer ontzettend aardig en probeerden ze je echt af te leiden en een praatje te maken. Maar eigenlijk hielp het weinig. Ik was ZO zenuwachtig. Eenmaal in de operatiekamer mocht ik op de operatietafel gaan zitten (KOUD en smal!) en gingen ze de ruggenprik plaatsen. Ik was zoooooo ongelooflijk gespannen dat ik alleen maar aan het trillen was. De ruggenprik voelde je dírect en na het plaatsen legden ze me heel snel goed neer want het gevoel was echt heel snel weg in mijn onderlichaam. Ik kan me dit moment nog heel goed herinneren en voel de spanning zelfs nog nu ik dit typ. Toen de ruggenprik geplaatst was en ik klaar lag, mocht ook Jelmer erbij komen die achter de klapdeuren stond te wachten.
En toen ging het mis..
Een paar minuten later begon ik me raar te voelen. De ruggenprik ging te ver omhoog. Met de checks met een ijsblokje zat de “blok” ook te hoog. Ze hebben de operatietafel wat schuiner gezet om te voorkomen dat het nog verder omhoog ging. Ze hielden mij en alle waardes nauwlettend in de gaten. De waardes bleven goed. Maar ik voelde me verschrikkelijk. Ik had het benauwd. Het gevoel dat ik geen adem kreeg. Wat extra zuurstof, dit hielp een beetje. Maar ik had constant het gevoel dat ik ‘weg zou vallen’. Ik was alleen maar bezig met ‘bij blijven’. Ik kreeg pijn vanaf mijn nek naar m’n ribbenkast. Overal. Een stekende, drukkende pijn en ze wisten niet wat het was. Ze konden niets doen, want alles was medisch gezien goed. Maar voor mij was het dood eng op dat moment. Ze probeerden me op allerlei manieren gerust te stellen, in de gaten te houden en af te leiden.
Lees ook: Welkom lieve Hugo!
Een paar minuten later, was Hugo er al uit! Het had eigenlijk een gentle sectio moeten zijn, maar dit was het niet helemaal. Het eruit halen heb ik niet gezien, maar hij werd wel vrij snel bij mij gelegd. Ik heb het alleen niet heel bewust meegemaakt, omdat ik me zo naar voelde. Van te voren vond ik het super belangrijk dat hij meteen bij mij gelegd zou worden en daar ook zou blijven, afgezien van de check door de kinderarts. Meteen huid op huid. Zo lang mogelijk. Maar ik kon het niet. En dat vind ik nog steeds heel moeilijk. Mijn borstkas voelde zo pijnlijk en benauwd, dat ik die zware baby er niet op kon hebben liggen.. Dus ik heb al vrij snel aangegeven dat hij naar Jelmer moest, omdat het net ging. Ook goed natuurlijk en fijn voor Jelmer. Maar voor mij super moeilijk. Ik kon hem niet zien, niet voelen en niet bewust meemaken. Jelmer zat naast mijn hoofd met hem en was (terecht) tot over zijn oren verliefd. Maar ik was op een heel ander ‘level’.. De geboorte ging súper snel. (Om 12 uur gingen we naar boven en moesten we nog heel lang overal wachten en om 12:55 is Hugo al geboren!) Daarna waren ze meeeeeeeeega lang bezig met hechten en verdovingen plaatsen. Maar er werden steeds meer toeters en bellen weggehaald en ik begon een beetje bij te komen. Het laatste stukje met hechten en verdoving plaatsen moest Jelmer alvast met Hugo naar de verkoeverkamer, hij was ondertussen ook al helemaal gecheckt door de kinderarts. Toen mocht ik naar de verkoeverkamer en waren we weer samen. De verpleegkundige die vanaf het begin met ons mee ging, ging hem wegen en meten. En daarna gaf ik aan dat hij bij mij kon. Ik voelde me een klein beetje beter. Yes, kom maar door met die baby! Meteen huid op huid en proberen aan te leggen. Toen de waardes allemaal lang genoeg stabiel waren en de ruggenprik bijna was uitgewerkt mochten we weer naar beneden, naar onze eigen kamer.
De uren daarna waren gek. Heel gek. Ik heb eindeloos met Hugo huid op huid gelegen. Half slapend. Want ik was super suf van de morfine en de hele situatie hakte er flink in. Uiteindelijk vonden ze het toch wel tijd om Hugo te gaan aankleden, haha. Nou, vooruit. En daarna was het wennen, herstellen, pilletjes hier, prikjes daar, verzorging voor mij en voor Hugo en alles eromheen. We zijn súper goed verzorgd die 2,5 dag in het ziekenhuis. Echt heel fijn.
De eerste keer opstaan was ver-schrik-ke-lijk. Of überhaupt minimaal verplaatsen in bed. Het voelde alsof mijn lichaam helemaal kapot was. Alles deed mega zeer en was doodeng. Toen ik de eerste keer probeerde op te staan voelde ik weer zó erg die pijn vanaf mijn oren tot aan mijn ribben, net als in de OK. Dat was zó erg, dat ik daarvan bijna flauw viel. Maar ze zeiden dat het elke keer een klein beetje beter zou gaan. En dat was gelukkig ook wel zo, al voelden die verschillen heel erg minimaal. Maar goed. Ik leef weer, dus blijkbaar hadden ze gelijk, haha.
Naar huis..
Die zondag, in de middag, mochten we naar huis. En het was ook goed. Tijd om naar huis te gaan. Eenmaal thuis wist ik eigenlijk helemaal niet wat ik moest. Ik dacht wel gewoon op de stoel of op de bank te kunnen zitten. Maar dat viel even vies tegen. Dus hebben we diezelfde dag nog een bed geregeld via mijn schoonouders. Iets wat ik absoluut niet wilde, een bed in de woonkamer. Maar het kon écht niet anders. Ik heb de kraamtijd niet als heel prettig ervaren. Ook de hele aanloop er naar toe, met alle stress en de keizersnede zelf.. En dan het herstel.. Ik vond het heel heftig. Je lichaam is kapot gemaakt en zo voelde het ook echt. Ik was volledig het vertrouwen in mijn eigen lichaam kwijt. Alles deed zeer en ik vond het doodeng. Het herstellen en opbouwen ging heel langzaam en moeizaam. Naast het herstel van de operatie/wond had ik ook enorme buikpijn en was mijn hele lichaam van slag. Na 2 weken was de buikpijn zo erg dat mijn moeder met me naar de huisarts is gereden en we vervolgens meteen voor een check naar de gynaecoloog konden. Even een echo maken of alles daarbinnen wel goed zat. Maar alles was goed gelukkig! Maar het heeft echt lang geduurd, ook de huisarts zei: “Ik vind het eigenlijk niet grappig meer zo, het is nu wel tijd dat het opknapt allemaal”. Uiteindelijk, langzaam maar zeker werd alles makkelijker, normaler en beter. Ik had van te voren al met een aantal mensen gesproken en die zeiden ook: je denkt heel lang, dit komt noooooit meer goed, maar het komt uiteindelijk echt goed! En dat is ook echt zo inderdaad.
Hugo deed het gelukkig super goed en Emma vond het meteen fantastisch om grote zus te zijn. Maar écht heel erg genieten was het niet, die eerste tijd. En ik had me zó voorgenomen toen we in verwachting waren om dat deze keer wél te gaan doen. Om sneller fit te zijn, dan na Emma’s bevalling. Om meteen intens te genieten van zo’n kleine newborn. En natuurlijk heb ik genoten. Geknuffeld. En eindeloos heerlijk met hem gezeten. En kan ik het me nu amper meer herinneren hoe het was.. 😀 Dus gelukkig vergeet je het ook, haha.
En nu? Hoe kijk ik er op terug?
Tsja.. Lastig.. Het blijft dubbel. Ik heb na die tijd nog een nagesprek gehad met een anesthesist. Om antwoorden te krijgen waarom die keizersnede zo ging. Af en toe heb je gewoon dat de ruggenprik wat omhoog gaat. Bij mij was het niet zo erg dat ze moesten ingrijpen gelukkig. Maar het is wel heel vervelend en beangstigend, gaven ze aan. En waarschijnlijk heb ik als gevolg van alle spanning en de ruggenprik die omhoog ging een enorm paniekaanval gehad met hyperventilatie. En achteraf denk ik dat ook. En de anesthesist voegde daar meteen aan toe dat hij dat een hele logische reactie vond, want het is gewoon super beangstigend als dat gebeurt. Maar waarom kon niemand me dat tóen vertellen? Waarom bedacht niemand dat op het moment zelf. Zodat ik wist dat het ‘maar’ een paniekaanval was. En niet iets veel ergers. Ze gaven ook aan, dat mocht er een volgende operatie of keizersnede met ruggenprik komen, dat er in het systeem staat dat ik dit heb gehad en dat ze daar rekening mee houden. Wellicht iets minder dosering en meteen wat voorzorgsmaatregelen. Dat is fijn. Maar ze kunnen niet garanderen dat het niet nog een keer zal gebeuren. Logisch ook. Maar jammer is het wel, haha.
Ik heb op zich wel rust over de hele situatie nu. Het is goed gegaan. Ik was gewoon zó bang voor die hele keizersnede, dat ik daardoor in paniek ben geraakt. Ik merk wel dat het me best veel doet om het zo even gedetailleerd weer naar boven te halen om hier te schrijven. Het blijft wel wat moeilijk, de keizersnede überhaupt. Ik heb er nog steeds moeite mee, ook met het litteken. Ik vind het lelijk en moeilijk om te zien. Mijn lichaam is beschadigd doordat erin gesneden is. Maar het wordt steeds beter. Ik begin te accepteren dat het er daar nu anders uit ziet.
Het is ook zo dubbel. Want aan de andere kant ben ik súper dankbaar natuurlijk dat het zo is gegaan. Dat het mogelijk is óm je baby veilig ter wereld te halen door in je lichaam te snijden. Dat Hugo er is. Gezond en wel. Dat de keizersnede verder goed is gegaan, geen complicaties. Dat ik goed hersteld ben.
En achteraf is dit ook absoluut de juiste keuze geweest. Daar twijfel ik geen moment aan. En ik ben ontzettend dankbaar dat het zo is gelopen. Hugo werd groot geschat, waardoor ik een natuurlijke stuitbevalling niet aandurfde. Maar hij was nog veel groter dan we hadden verwacht… Hij woog 4410 gram! HOE DAN?! Ik was zó blij dat we voor een keizersnede hebben gekozen. Het moest gewoon zo gaan, dit was de enige juiste weg en achteraf zijn we enorm gezegend in dit proces. Ik ben zelfs dankbaar dat hij in stuit lag, achteraf. Want ik vraag me echt af of een gewone bevalling, zonder stuitligging, wel goed was gegaan met 4410 gram… En zelfs meer misschien, want dan wacht je tot het vanzelf begint. Met 40 of 41 weken misschien? Nee pff, ik moet er niet aan denken hoe het allemaal had kunnen lopen anders.
Het was perfect. Hoe moeilijk het ook allemaal geweest is. Het is écht goed zo. Dat hij in stuit lag, dat de draaipoging niet lukte en dat het een keizersnee is geworden. We zijn ontzettend blij en dankbaar met dit prachtige mannetje, veilig en wel bij ons gezin.
Het is een mega lang verhaal geworden, sorry haha. Ik vind het knap als je het tot hier hebt gelezen. 😀 Maar ik ben blij dat ik het eindelijk opgeschreven heb, toch een stukje extra verwerking, acceptatie en afsluiting. Toen ik voor de keuze stond heb ik heel veel gelezen, waar ik maar kon alle ervaringen en informatie opgezogen. En heel veel met mensen gepraat. De een had fijne ervaringen en de andere pittige. Maar ik vond beide enorm fijn. Het is zo waardevol om er samen met iemand over te kunnen praten, vragen te kunnen stellen. Dus wil jij ergens over praten? Sta je ook voor zo’n keuze? Of staat je keizersnede gepland? Of heb je net één achter de rug? Je mag me áltijd een berichtje sturen. Geen vraag is te gek. Schroom niet. Het is niet zomaar iets en het is gewoon super fijn om erover te kunnen praten.
