Een groei echo vertelt je dat jullie baby groot is, groter dan gemiddeld en voorloopt op groei. En nu dan? Wat betekent dit? Je kunt je flink zorgen maken over dit soort dingen. Maar ook anderen mensen kunnen je (onbedoeld) een rotgevoel geven over je ‘grote’ baby. Omdat Hugo natuurlijk een flinke baby was, heb ik regelmatig gesprekken met andere mama’s (to be) hierover. Dat ze zich best zorgen maken om het formaat van hun baby. Want jeetje, het moet er ook nog uit? Moet ik straks bevallen van een peuter? Is mijn baby straks wel klein en schattig? Is er iets mis? had ik wat anders kunnen doen?
Disclaimer: Ik heb geen medische achtergrond (haha, nouja een half jaar HBO Verpleegkunde, telt vast niet he? 😀 ) en schrijf deze blog vanuit mijn eigen ervaring en gevoel.
Bij zowel mijn eerste zwangerschap, als mijn tweede zwangerschap werd mij verteld dat mijn buik wel erg ‘vol’ was en dat de baby groot geschat werd. Nu ben ik best wel een ‘stresskip’ dus ik kon me hier flink druk om maken. Ik kreeg wat groei echo’s en bij Emma (de eerste zwangerschap) moest ik ook een suikertest doen. Vooral als het buikje wat voorloopt op groei, laten ze je testen op zwangerschapsdiabetes. Nuchter bloed prikken, een heel vies suikerdrankje drinken (als zwangere, misselijke vrouw: top!) en daarna weer bloedprikken. Niet leuk, maar best te doen. En mijn suikerwaardes waren gelukkig prima. Niks aan de hand dus. Gewoon een wat grotere baby dan gemiddeld. Natuurlijk kunnen er ook medische oorzaken spelen bij een afwijkende groei, dat was bij ons gelukkig niet het geval.
Waarom?
Ik vraag me nog steeds af waarom ík van die grote baby’s krijg. Ik ben zelf helemaal niet groot of breed gebouwd. Ik ben 1.72m en smal gebouwd met een maat XS/S. Zoveel ruimte is er niet in mijn buik voor een monsterlijk grote baby, zou je denken. En ook Jelmer (mijn man) is smal gebouwd, maar wel lang. (1.91m). Dus why? Allebei smal en redelijk lang maar toch peuters in mijn buik. 😀
“Moet ik straks bevallen van een peuter?”
Nu zitten grote baby’s bij ons ook wel in de familie, van beide kanten. Ik was zelf een vrij grote baby (7,5 pond) en ook bij de familie van mijn man zijn er veel grote baby’s. Soms zit het dus gewoon in je familie en kan je baby wat groter zijn dan gemiddeld. En een gemiddelde ontstaat natuurlijk ook door lichte, gemiddelde en zware baby’s. Emma werd op alle volgende groei echo’s wel wat groter geschat, maar wel prima in verhouding. Wat lange beentjes 😉 Ook dat konden we prima herleiden uit de familie. Bij Hugo werd ook al snel gezegd dat mijn buik erg ‘vol’ aanvoelde. Nou, dat kon ik wel bevestigen ja.. Jeetje, wat heb ik een last van mijn ribben en rug gehad. En ik had ook geen kleine baby verwacht, eerlijk gezegd.. Omdat het in de familie zit en Emma ook groter was. Mijn buik was overigens niet méga dik, dus ook daar kun je niks van zeggen. Hugo had het gewoon van binnen helemaal verbouwd in mijn lichaam denk ik 😀 Hij lag helemaal achter mijn ribben (auw!).
Maar wat zijn nou mogelijke oorzaken waardoor je een grote baby kunt krijgen? Bijvoorbeeld door: duur van de zwangerschap (hoe langer ze blijven zitten, hoe zwaarder ze worden), gezondheid en gewoontes van de moeder (diabetes of overgewicht), leeftijd moeder (vrouwen boven de 35 hebben meer kans op zwaardere baby’s) of genetische factoren (in de familie zware/grote baby’s). Kun je het voorkomen? Er zijn wel een aantal dingen die je kunt doen, maar je hebt het niet helemaal in de hand. Een gezonde leefstijl voor je zwangerschap en in je zwangerschap. Zelf een gezond gewicht hebben, niet teveel aankomen in de zwangerschap en niet toegeven aan eetbuien en sport en beweeg regelmatig.
Nou heb ik eigenlijk aan al deze punten voldaan. Ik heb een gezond gewicht, ik heb heel gezond gegeten, niet toegegeven aan eetbuien, voldoende bewogen en was niet ‘dik’ aan het eind van de zwangerschap. Ik ben niet echt aangekomen, naast de baby zeg maar. 🙂 Dus bij mij hielp het allemaal geen fluit en kwam er alsnog een hele zware baby 😀
En nu?
Je baby wordt groot geschat.. En dan? Het wordt (meestal) in de gaten gehouden met eventueel een extra groei echo. Maar als er geen medische oorzaken zijn of bijzondere dingen, is er in principe niets aan de hand. Je kunt gewoon bevallen en de grootte van de baby wil ook niet alles zeggen over het verloop van de bevalling. Een kleine baby kan het je minstens net zo moeilijk maken, mocht die nét een beetje verkeerd liggen. Als een grote baby gunstig ligt, gaat het misschien wel makkelijker dan een gemiddelde baby. Je weet het niet 😉
“En het is maar een schatting, het zegt niet alles over het
uiteindelijke geboortegewicht van je baby.
Ze kúnnen er wel 500 gram naast zitten, naar boven of naar beneden.”
Bij Hugo was zijn gewicht zelfs bepalend voor de bevalling, want hij lag in stuit. We hebben nog een draaipoging (uitwendige versie) gedaan. Maar meneer was standvastig en eigenwijs: hij bleef lekker in stuit liggen. Hij werd wel rond de 4 kg geschat bij 40 weken, dus dat is een extra risico voor een natuurlijke stuitbevalling. Mede door zijn geschatte gewicht hebben we gekozen voor een geplande keizersnede. Bij Emma was het ‘gewoon’ een natuurlijke bevalling.
Lees ook: Mijn bevallingsverhaal: Traumatische keizersnede
Emma woog uiteindelijk 3805 gram en was 52 cm (geboren bij 40+1) en Hugo woog 4410 gram en was waarschijnlijk langer dan 52 cm maar dit konden ze niet goed meten door de stuitligging (geboren bij 39+0). Dus ja, vooral Hugo is natuurlijk een enorm flinke baby. Daar ‘schrokken’ we ook best van, toen we zijn geboortegewicht hoorden.
Een soort “taboe” doorbreken..
Er ligt soms best een ‘nare’ lading op grote/zware baby’s. Ik heb dit bij beide zwangerschappen en het eerste jaar eigenlijk wel gemerkt en gevoeld. Het lijkt alsof het heel raar is of ‘niet goed’ is als je een zwaardere baby krijgt. Alsof je pas echt een mooi, lief, klein baby’tje hebt als ze gemiddeld of liever nog ietsjes kleiner dan gemiddeld zijn. Ik heb hier best moeite mee gehad, met het gevoel dat andere mensen je soms (onbedoeld) geven.
Want ook mijn baby’s waren mooie, kleine, lieve baby’s. Niet mini nee. En goed gevuld, haha 🙂 Maar ze hebben óók gewoon een paar weken in maat 50 & 56 gezeten. Gewoon normaal. Het zijn geen monsters of complete peuters. De maat verschilt natuurlijk ook heel erg per bouw van je kindje. Sommige kinderen zijn heel lang, maar niet zwaar. Die hebben eerder een grotere maat nodig natuurlijk. Hugo is een hele stevige baby, maar niet perse groot. Hij vult de kleding goed op zeg maar, maar heeft geen idioot grote maat nodig. Gewoon een normale maat voor zijn leeftijd en leeftijdsgenootjes.
Maar het gewicht en de kledingmaat is best een ‘graadmeter’ voor veel mensen. Ik heb heel vaak het gevoel gekregen dat mijn baby minder ‘schattig’ of ‘puur’ was dan een kleiner baby’tje. Soms lijkt het bijna een wedstrijdje dat je baby of kind klein en fijn moet zijn.
Nu denk je misschien: “Jaja, je wil gewoon je grote baby normaliseren.” Nou, misschien.. Maar vooral aangeven dat een ‘zware’ baby ook gewoon een klein baby’tje is. En dat een moeder (vol met hormonen) in de zwangerschap of in de eerste tijd hier best onzeker van kan worden. Of last van kan hebben.
Ik kan het prima naast me neerleggen inmiddels, al raken sommige opmerkingen soms best. Maar ik maak me niet druk om onze ‘grote’ baby’s. Emma zit inmiddels exact op de gemiddelde lijn qua lengte en gewicht. En ook bij Hugo maak ik me daar niet druk om. Dat trekt straks vanzelf bij. Wij hebben beide een gezond gewicht, normaal postuur en een gezonde leefstijl. We eten gezond en in de eerste jaren krijgen onze kinderen geen toegevoegde suikers (om andere redenen trouwens). En het is natuurlijk ook gewoon héél fijn om een gezonde, goed groeiende baby te hebben. Hugo groeit exact volgens zijn eigen lijn. Emma deed dat ook. Dat geeft ook een heel geruststellend gevoel! 🙂
Wat ik tegen jou wil zeggen…
Maar wat ik in ieder geval tegen je wil zeggen: of je baby nou lichter, gemiddeld of zwaarder dan gemiddeld is. Een gemiddelde is maar een gemiddelde. En ook jouw baby is gewoon een (wonderlijke) baby! Iedere baby volgt zijn eigen weg en groeit op zijn eigen lijn. Maak je niet te druk, probeer het los te laten. Ook jouw baby komt gewoon als klein, hulpeloos baby’tje ter wereld dat jouw mamaliefde nodig heeft. En we zijn zelf natuurlijk ook allemaal verschillend, dus baby’s kunnen nooit allemaal klein en mini zijn. 😛
