Ik moet iets opbiechten.. Iets waar ik me best voor schaam. Mijn Chihuahua’s zijn échte Chihuahua’s.. Bibberhondjes met kleren aan? Nee, dat niet. Maar..
Wij hebben onze Chihuahua’s echt opgevoed als échte honden. Ze krijgen geen kleertjes aan, lopen gewoon mee, houden van wandelen, ravotten, racen, modder, sneeuw etc. Maar toch zijn het echte Chihuahua’s. Ja, ze hebben een stamboom, maar dat is niet waar ik op doel haha.
Het zijn echt van die typische, hysterische, vreselijke mónsters naar andere honden. Het beeld dat iedereen van een Chihuahua heeft: pittige keffertjes. Ja, deze ook.. Ze zijn lief naar anderen, Isa vindt bezoek en aandacht geweldig. Ze zijn méga lief naar ons. Ze luisteren goed, zijn keurig opgevoed. Zijn sportief en het zijn eigenlijk gewoon echt fantastische honden..
Totdat je een andere hond tegenkomt. Dan veranderen ze in een soort Tasmanian Devils. Die grootheidswaanzin waar mensen het wel eens over hebben? Ja hoor, dat hebben ze echt. Ze denken dat ze de wereld aan kunnen en verscheuren het liefst iedere hond die ze tegen komen.
Lees ook: Kleine hondjes beschermen en optillen?
Waren ze dan altijd al zo?
Nou.. Isa is wel altijd al een heel erg pittig hondje geweest, daar heb ik met de opvoeding ook wel heel wat mee te stellen gehad. En blaffen deed ze ook altijd al. Maar Sammy blafte eerst helemaal nooit, dat kon hij in het begin niet eens. Maar inmiddels, na 5 jaar met een blaffende heks, is hij minstens net zo erg. Vooral samen is het een drama, als ze naast elkaar lopen en ze zien een hond zie je bijna alleen maar een blaffende stofwolk aan de lijn. Vre-se-lijk!
Ik denk ook dat het niet heel handig is geweest dat wij hebben meegemaakt dat Sally (hondje van mijn ouders: Hond met negen levens) gegrepen is door een andere hond. Hierdoor ben ik wel wat bang geworden om mijn eigen honden in contact te brengen met andere honden. Eerlijk is eerlijk, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Vooral met die kwetsbare kleine monstertjes.
Wat doen wij?
Ik schaam me er enorm voor, dat ze zich op die momenten zo misdragen. We doen enorm ons best om het in goede banen te leiden, maar het lijkt een onmogelijke opgave. We hebben al veel geprobeerd (zoals afleiden, straffen etc.) maar voor nu lopen we eigenlijk maar zo snel mogelijk door met 2 woeste piranha’s aan de riem, zo kort mogelijk bij ons en zo snel mogelijk weg bij de andere honden. We vinden het ook heel vervelend voor andere hondeneigenaren, want ja, ze roepen een reactie over zich af eigenlijk zo. Ze misdragen zich gewoon gruwelijk.
We proberen andere honden eigenlijk zoveel mogelijk te ontlopen, als ze aangelijnd zijn houden we de hondjes kort naast ons en passeren we (al blaffend en grommend). Als andere honden los zijn (gebeurt gelukkig niet heel vaak), nemen we ze in bescherming. We weten dat hun gedrag fout is en je ze daarom eigenlijk al helemaal niet moet beschermen/optillen, maarja.. We kunnen ook niet onze monsters op laten vreten natuurlijk.
Ik moet zeggen dat ik me oprecht afvraag of een gedragstherapeut iets zou kunnen met een Chihuahua. Een Chihuahua is echt wel een ander staaltje opvoedingswerk. Ze zijn op zo’n moment heel onbereikbaar, ongrijpbaar en héél volhardend. Het is maar goed dat ze niet groter zijn 😉
Zou je dan weer voor een Chihuahua kiezen?
Ja, dat eigenlijk wel. Ze zijn ongelooflijk lief, enthousiast, slim, leergierig, sportief, aanhankelijk etc. Het zijn écht hele leuke honden, als je ze goed opvoedt. Maar dat blaffen en gedrag naar anderen honden is wel een nadeel. En hun kwetsbare formaat, in contact met andere honden, is ook wel een nadeel. Mocht het een keer fout gaan (of ze het nou over zichzelf afroepen of niet) dan kunnen ze gewoon niks hebben.
Maar het zijn verder echt gouden hondjes, ik ben dol op ze! Op die 2 minuten andere honden passeren na, dan schaam ik me voor ze haha!
Update: Waarom ik nooit meer een Chihuahua zal nemen..
Herken je dit? Heb je ook een Chihuahua? Of is jouw Chihuahua heel anders?
Uiteraard zijn ervaringen, tips en gedragstherapeuten meer dan welkom haha!
