Je hebt een lieve hond, een schattig kind. Samen zijn ze nog leuker. Je vertrouwt je hond wel, hij is altijd wel lief met de kinderen dus die kun je best even alleen laten samen toch?
Je hoort vaak hele wisselende verhalen over honden en kinderen samen. Soms zie je foto’s voorbij komen waar een kind zo ongeveer óp een hond ligt te slapen en soms hoor je verhalen dat het mis is gegaan.. Het is niet altijd makkelijk om een hond én een kind te hebben. Hoe moet je dat doen? Wat kan wel? Wat kan niet?
De ene hond is de andere niet en dat geldt ook voor kinderen. Sommige honden vinden kinderen fantastisch, sommige honden vinden kinderen minder leuk maar zoeken het gewoon niet op en sommige honden laten ook merken dat ze kinderen niet leuk vinden. En dan heb je natuurlijk ook kinderen die dol zijn op honden, honden gewend zijn en een hond rustig benaderen, hele drukke kinderen of bange kinderen.
Best lastig, want de ene reactie lokt soms de andere uit. Een hond kan juist enorm fel reageren op een bang kind bijvoorbeeld. Kinderen kunnen ook heel onvoorspelbaar zijn of niet inzien wat de gevolgen zijn van hun actie. Ze proberen dingen uit, weten sommige dingen nog niet of hebben een ‘baldadige’ actie. Maar ook honden kunnen onvoorspelbaar of instinctief reageren, misschien anders dan jij zou verwachten. Maar hoe kun je hier nou het beste mee omgaan? Kun je je hond vertrouwen? Kun je je kind vertrouwen? Kun je ze samen laten?
Ik ben zelf van mening (ga ik dit echt “hardop” zeggen?) dat je zowel je hond als je kind nooit 100% kunt vertrouwen. Een hond blijft een dier en reageert anders dan een mens. Een kind blijft een kind dat onvoorspelbaar, impulsief en onverwachts kan reageren. Ik vind dan ook dat je nóóit je hond(en) en je kind alleen kunt laten zonder toezicht. Nooit. Hoe klein, lief, schattig, jong, oud, betrouwbaar, braaf (etc) je hond ook is. Het zijn gewoon 2 wezens die je niet elke situatie zelf op kunt laten lossen. Ook al is je hond nog zo lief en betrouwbaar, echt een kindervriend en gaat het áltijd goed samen. Je (of andermans) kind kan ook ineens iets doen waar de hond op reageert, bijvoorbeeld op z’n staart staan of aan de staart trekken. Je kunt niet van je hond verwachten dat hij nooit op zo’n actie zal reageren. Je kunt ook niet van je kind verwachten dat hij/zij volledig weet hoe hij of zij zich moet gedragen of altijd 100% aandacht heeft voor waar hij of zij loopt of misschien struikelt/valt. Dus nee, nooit alleen samen laten. Altijd opletten, altijd begeleiden.
Hoe gaat dat bij ons?
Ik ben heel erg blij dat Emma met honden opgroeit, ze leert met ze om te gaan, ze leert ze te respecteren en met rust te laten. Een wereld van verschil soms met andere kinderen die geen honden gewend zijn en extreem bang kunnen reageren (wat juist een reactie van de hond kan opwekken). Emma is heel rustig, voorzichtig en lief naar onze honden. Dat doet ze echt heel goed. Maar dat hebben wij natuurlijk ook moeten begeleiden. Vooral in het begin ben ik echt een politieagent geweest. Emma was nog te klein om te begrijpen dat ze niet achter ze aan moest kruipen of die leuke pluimstaartjes moest pakken. De honden vonden haar nog vreemd en onvoorspelbaar.
Inmiddels zijn ze echt al maatjes aan het worden. De honden beginnen Emma echt gezellig te vinden, komen haar begroeten, komen soms uit zichzelf even met haar kroelen en weten heeeeeel goed waar de snacks of het eten te halen is haha. Emma weet wat ze wel en niet mag doen, weet dat ze heel rustig moet doen en dat ze op bepaalde momenten afstand moet bewaren. Ze weet dat ze nóóit op een mand van de honden mag komen, dat ze niet bij ze mag komen als ze eten etc. Maar toch blijft het voor ons ook begeleiden en opletten, ook al gaat het heel goed. De kleintjes zijn vooral hele felle hondjes en die hebben wel eens gesnauwd, dat gaat zó snel. Het gebeurt zo’n beetje voor je het doorhebt en kunt ingrijpen. Dus ik kan en wil ze niet alleen laten. Dat kan ik van beide kanten niet verwachten, ik moet beide hierin beschermen.
